Toen samen trainen nog heel gewoon was
Het was een koude en regenachtige zaterdagochtend begin februari toen we met de ploeg over het beroemde parcours van de Ronde van Vlaanderen reden. We fietsten over de natgeregende kasseien langs de beruchte Kapelmuur en over de Oude Kwaremont, met als doel enkele weken later goed voorbereid aan de start van de Ronde van Vlaanderen te staan. Vervolgens nog tien dagen naar de Spaanse zon voor de laatste voorbereidingen. Serieus trainen en genieten van het decadente topsportleven; 20-minutentesten, VO2max blokken op de Coll de Rates en het optimaliseren van de sprinttrein. Gemotiveerd en met gezonde spanning waren we bezig om zo goed mogelijk, zowel individueel als met de ploeg, toe te werken naar de gestelde doelen. We leefden in een heerlijke topsport bubbel en in de veronderstelling dat we binnen korte tijd zouden afzien tijdens de eerste voorjaarsklassiekers. We voerden gesprekken over wattages, de koersen en concurrenten zonder enig idee te hebben van wat ons te wachten zou staan.
De eerste wedstrijden en de onzekerheid
Heel langzaam kwamen de berichten op gang over een virus. Een virus dat niet enkel de zorgsector en kwetsbare ouderen zou treffen, maar een virus die de gehele maatschappij en daarbij ook de topsport volledig stil zou leggen. Tijdens de eerste koers, Omloop het Nieuwsblad, was iedereen nog in de veronderstelling dat het allemaal wel mee zou vallen. Er werden grappen gemaakt over een 1,5 meter distance peloton en een corona kopgroep, achteraf gezien zeer misplaatste opmerkingen. Er volgde een tijd van onzekerheid maar iedereen werd zich langzaam bewust van de ernst van de situatie. Het onwerkelijke was werkelijkheid geworden. Niet één wedstrijd maar de gehele wielerkalender werd tot juni gecanceld. Geen voorjaarsklassiekers, geen meerdaagse, niet eens een criterium maar een volledig lege kalender…
Op zijn minst opmerkelijk, want terugkijkend op de jarenlange wielerhistorie werden wedstrijden zelden of nooit afgelast. Zelfs tijdens oorlogen of een economische crisis werd er gekoerst. Ook ik werd in mijn relatief korte profcarrière geconfronteerd met het feit dat wielerwedstrijden nooit worden afgelast. Tijdens één van mijn eerste koersen met temperaturen rond het vriespunt, gevoelloze handen, afstervende tenen en een peloton dat door de stormachtige windkracht 6 bijna de lucht in vloog, besefte ik dat er kennelijk bijna niets is wat een wielerwedstrijd kan tegenhouden. Juist dit maakt het wielrennen een heroïsche, fascinerende en al met al prachtige sport. Maar in tijden van corona kent gelukkig ook het wielrennen zijn grenzen. Niemand had het voor mogelijk gehouden, maar zelfs de koers lag stil.
Wielrennen werd ineens relatief
Zoals in alle sectoren van de maatschappij moest er ook in het wielrennen geschakeld worden. Geen koersen betekende terug naar de basis, terug naar een off-season periode, trainen op een lage intensiteit, immuunsysteem niet onnodig belasten en de regels vanuit de overheid respecteren. Wedstrijddoelen veranderde in meer fundamentele doelen; fit en gezond blijven en zorgen voor de mensen naast je. Het wielrennen was ineens heel erg relatief geworden ten opzichte van de problemen in de maatschappij. De schokkende cijfers over sterfgevallen en overvolle IC’s bereikten ons allemaal. Zelf ook werkzaam in de zorg, werd ik van dichtbij geconfronteerd met onwerkelijke situaties in ziekenhuizen en verpleegtehuizen. In plaats van wielrennen met een doel werd wielrennen voor mij een middel om te ontspannen en de onmenselijke situaties even te vergeten. Het waren nu de artsen en verpleegkundigen die met topsport bezig waren, niet om wedstrijden te winnen, maar om mensenlevens te redden. Het was confronterend maar tegelijkertijd de harde werkelijkheid.
Samen koersen werden solo trainingsritjes
Samen koersen, samen lachen, samen afzien en samen overwinningen vieren is inmiddels veranderd in solo trainingsritten. Een motivatieprobleem is er gelukkig niet, maar niemand kan ontkennen dat wielrennen zonder wedstrijddoel, op sommige momenten lastig is. Een plan maken en ergens naartoe werken is niet meer mogelijk, want niemand weet wanneer dit gaat eindigen. De situatie accepteren en genieten van alles wat nog wel kan, want wij mogen nog naar buiten en wij kunnen nog fietsen. Al is het alleen en met de nodige restricties, wij zitten in een bevoorrechte positie ten opzichte van vele andere landen en sporters. Daarnaast focussen op de aspecten waar we controle over hebben en alles waar we geen controle over hebben loslaten. Is dit makkelijk? Nee, lang niet altijd.
Niet alleen voor de rensters maar ook voor de staf is het nog steeds een bijzondere situatie. Een bezoekje aan servicekoers is een gekke gewaarwording. Geen mechaniekers die aan fietsen sleutelen en geen verzorgers die bidons staan te wassen. Een omgeving waar normaal gesproken hard gewerkt wordt is uitgestorven. Er hangen twee rijen blinkend nieuwe wedstrijdfietsen te wachten op het moment dat er weer gekoerst kan worden. De ploegleider komt lachend aanfietsen en kan door wat Noord- Hollandse nuchterheid alles goed relativeren. Maar ook hij zou liever achter het stuur van de ploegleidersauto willen zitten om door de oortjes te roepen dat we moeten doorrijden, in plaats van op zaterdagmiddag zelf een rondje te gaan fietsen.
Een voorzichtige blik naar de toekomst
Natuurlijk hopen we elkaar weer snel weer te kunnen zien, de rugnummers op te spelden en wedstrijden te rijden. Tegelijkertijd realiseren we ons allemaal dat er momenteel belangrijkere dingen spelen in de maatschappij en hopen dat de gevolgen niet nog groter worden dan dat ze nu al zijn; dat de mensen gezond en de financiële gevolgen beperkt kunnen blijven. Voor nu trainen we om fit en gezond te blijven, houden we ons aan de regels en waar dat kan dragen we ons steentje bij aan de maatschappij. Genieten van wat wel kan, loslaten waar we geen invloed op hebben en de leerzame momenten in deze periode onthouden en meenemen naar de toekomst!
En stiekem kijken we uit naar alle mooie koersen die weer komen gaan. Wanneer en in welke vorm weten we niet, maar dat ze gaan komen en dat het uiteindelijk goed komt is zeker!
Geschreven door Belle de Gast
Photos by Velofocus © 2020